பிரிக்கிற அடயாளங்கள பிச்சி எறிவோம்.

அது ஒரு திருவிழாக் கூட்டம். நான் என் நண்பனத்தேடிகிட்டு அதுக்குள்ள அலஞ்சுகிட்டிருந்தேன். அங்க இருந்த கோயில சுத்தி சுத்தி அவனத் தேடிப்பாத்த நான் கொஞ்ச நேரத்துக் கப்புறம் அந்த கோயிலுககுள்ள நொழஞ்சேன். அவன தேடிக்கிட்டிருந்த அவசரத்துல ஒரு விசயத்த கவனிக்க மறந்துட்டேன். அங்க எல்லாரும் சட்டை இல்லாம தலைல தலைப்பாகையோட இருந்தாங்க. அந்தக் கூட்டத்துக்கு மத்தியில நான் மட்டும் சட்டையோட அங்கயும் இங்கயுமா ஓடிகிட்டிருந்தேன். அந்த கூட்டத்துல ஒருத்தர் என்னைய நிறுத்தி "யார்ல நீ . . ? சட்டயப்போட்டுகிட்டு கோயிலுக்குள்ள வந்திருக்க . . ?" அப்படின்னு ஜாதியெல்லாம் சொல்லித் திட்டி அசிங்கப் படுத்தி கடைசில என் சட்டையக் களற்றி அத தலைப்பாகையா கட்ட வச்ச பிறகுதான் விட்டாரு. இது நடந்து சுமார் 10 வருசத்துக்கு மேல இருக்கும் அண்ணக்கி எனக்கு ரொம்ப அவமானமாப் போச்சி. எனக்கு அந்தக் கோயிலின் சம்பிரதாயங்கள் முழுசும் தெரியாது. என்னோட நண்பன் பிரபுவ தேடிக்கிட்டுதான் நான் அங்க போயிருந்தேன். அவங்க குடும்பத்தோட தான் முதல் முறையா அந்த ஊருக்கே போயிருந்தேன். ஆனா நான் முதல் முதலா சாதி சொல்லி அசிங்கப் படுத்தப் பட்டது அங்கதான்.

சுமார் 200 வருசங்களுக்கு முன்னால திரிவிதாங்கூர் சமஸ்தானத்துக்கு உட்பட்ட கன்னியாக்குமரி மாவட்டத்துல தாழ்ந்த சாதியா கருதப்பட்ட 18 சாதிகள் மேலாடை அணிறதுக்கு அனுமதி மறுக்கப்பட்டிருக்கு. ஆண்கள் தலைல தலைப்பாகையும் அணிய தடை இருந்துருக்கு. தலைப்பாகைங்கிறது அப்ப கிரீடத்துக்கு சமமா மதிக்கப் பட்டிருக்கு. அதுக்கான அடையாளங்கள "சேரன் பாண்டியன்" போன்ற சில படங்கள்ள கூட பாக்க முடியும். அதனால அத தலைல கட்டுற துணின்னு கருதாம அதன் மேல மத நம்பிக்கைகளயும், தங்களோட சுய அபிப்ராயங்களையும் ஏற்றிவச்சு அத பிற ஜாதியார் அணியத் தடை விதிச்சிருக்காங்க அந்தப்பகுதியின் ஆட்சியாளர்கள். அது போக மேலாடைங்கிறது ஆண், பெண் இருபாலருக்குமே தடைசெய்யப் பட்டிருக்கு. அதுலயும் ஒரு உயர் சதிக்காரர் முன்னால மேலாடை அணிஞ்சுக்கிட்டோ, அல்லது சேலையால மர்பகங்கள மூடிக்கிட்டோ வர்ற பெண்கள பகிரங்கமா மேலாடைய களையவச்சோ, அல்லது அதுக்கு மறுக்குறவங்கள தாங்களே வலுக்கட்டாயமா நீக்கியோ அனுப்பியிருக்காங்க சில உயர் ஜாதிக் காரங்க.

இந்தக் கொடுமைக்கு எதிரா அந்தக் காலகட்டத்துல தொடர் போராட்டங்கள் நடத்தப் பட்டிருக்கு. அந்த சமயத்துல வாழ்ந்த வைகுண்டர்ங்கிற முத்து குட்டி "அய்யா வழி" ங்கிற மத அமைப்ப தொடங்கியிருக்காரு. தாழ்த சாதியா கருதப் பட்ட ஒரு சாதில அவர் பிறந்ததால அவரும் அந்தப் போராட்டத்துல பங்கெடுத்திருக்காரு. அவர் எழுதின அகிலத் திரட்டு நூல்ல கூட

"பூமக்கள் நீதமுடன் போட்ட தோள்சீலை தன்னைப்
போடாதே என்றடித்தானே சிவனே அய்யா..." ன்னு குறிப்பிட்டிருக்காரு.

அப்ப தன்ன சந்திக்க வர்ற பெண்கள மார்பை மறைச்சு சேலை அணியச் சொன்ன அவர், தன்னோட மத கோட்பாட்டுல ஆண்கள் தலைப்பாகை அணியணுங்கிறதையும் நிர்பந்திச்சிருக்காரு. அவர் அண்ணக்கி செஞ்சது சாதிய அடக்கு முறைக்கு எதிரான போராட்டம். ஆனா தலைப்போகையெல்லாம் மலையேறி, இப்ப வித விதமான தெப்பிகளையும், வித்தியாசமான ஆடைகளையும், ஆணும் பெண்ணும் அணியிற காலத்துல, தலைப்பாகை கட்டிகிட்டுதான் வரணுன்னு நிர்பந்திக்கிறது சம்பிரதாய அடிப்படையிலான முட்டாள்தனம்.

அய்யா வழில அந்தக் கால கட்டத்துக்கான புரச்சிகரமான சில கருத்துகள் இருந்தாலும், அது ஒரு மத அமைப்புதான். அதுவும் இந்துமதமுன்னு சொல்லப்படக்கூடிய பிராமண மதத்தின் பல கூறுகள தன்னகத்தே கொண்டதுதான் அந்த அமைப்பு. நான் மேல சொன்ன வரிகள்ள கூட "சிவனே அய்யா . . ."ன்னு தான் பொலம்புறாறே தவிர அது ஒரு எழுச்சிப்பாடலா இல்ல.

அதனால சம்பிரதாயமான கடைபிடிப்புகள் அங்க இருந்தது ஆச்சரியப்படுறதுக்கான விசயமில்ல, ஆனா "தாழக் கிடப்பாரை தற்காப்பதே தர்மம்ன்னு" சொல்லியிருக்கிற அய்யாவழியில தான், அதப் பின்பற்றுற ஒருத்தர் நான் தலைப்பாகை அணியாததுக்காக என்ன சாதி சொல்லி அசிங்கப் படுத்தினாரு. ஒரு செயல்பாடு, மதம் சார்ந்ததா இருந்துச்சுன்னா இப்படித்தான் அதன் அர்த்தம் தெரியாமலோ, அல்லது தெரிந்தாலும் அதத் தாண்டி செயல்படுறதுக்கான மனப்பக்குவமில்லாமலோ விடாப்பிடியா பின்பற்றப் படுது.

மதங்கள் பொதுவாகவே சம்பிரதாய அடிப்படைலதான் இயங்குது. அதன் சடங்குகள், கடைபிடிப்புகள் காலத்துக்குப் பொறுந்துதான்னுல்லாம் அது பாக்கிறதில்ல. சிலநூறு வருசத்துக்கு முன்னால தோன்றின அயயா வழியே இப்படின்னா பல நுறு வருசங்களுக்கு முன்னால தோன்றின மதங்களின் கோட்பாடுகள் இண்ணைக்கும் பொறுந்துன்னு நாம எதிர்பார்க்க முடியாது. ஆனாலும் அவற்றை மாத்தியமைக்கவோ, திருத்தவோ மதங்கள் பெரும்பாலும் அனுமதிக்கிறதில்ல. அதனாலதான் மதம்ன்னாலே மூடத்தனங்கள் நெறஞ்ச பழைய அமைப்புன்னு சொன்னாரு பெரியார்.

தொடர்ந்து செய்யப்படும் சடங்குகள் மற்றும் மதத்தோட இந்த கடைபிடிப்புகள் நாளாவட்டத்துல அர்தங்கள் இழந்து வெறும் அடயாளங்களா மாறிப்போகுது. நெத்தில பட்ட போடுறது, நாமம் போடுறது, தலைல குல்லா வக்கிறது, சில குறிப்பிட்ட வண்ணங்கள்ள ஆடை அணியிறதுன்னு இதுல பல வகை இருக்கு. இது எல்லாமே காரண காரியமே இல்லாமலோ, அல்லது தெரியாமலோ பின்பற்றப்படுது.

இது பூனக்குட்டி கத மாதிரிதான், இந்தக்கத பெரும்பாலோருக்குத் தெரிஞ்சிருக்குமுன்னு நெனக்கிறேன்,

முன்னொரு காலத்துல ஒருநாள் ஒரு குருகுலத்துல குரு தன் சீடர்களுக்குப் பாடம் நடத்திக்கிட்டிருந்தாரு, அப்ப, ஒரு பூனக்குட்டி அங்குட்டும் இங்குட்டுமா துள்ளி விளையாண்டுக்குட்டிருந்திருக்கு. அங்க இருந்த சீடர்கள் பாடத்த கவனிக்காம அந்த பூனைய கவனிச்சிகிட்டிருந்தாங்க. அதப்பாத்த குரு ஒரு சீடன கூப்டு அந்தப் பூனைய பிடிச்சி பக்கத்தில இருந்த தூணுல கட்டச் சொல்லிஇருக்காரு. அப்புறம் பாடம் நடந்திருக்கு.

மறுநாள் பாடம் நடத்த வந்த குரு கொஞ்சம் உசாராகி பாடம் தொடங்குறதுக்கு முன்னாலயே ஒரு சீடன கூப்பிட்டு பூனக்குட்டிய தூணுல கட்டச் சொல்லி இருக்காரு. அப்புறம் எப்பலலாம் குரு பாடம் நடத்துறாரோ அப்பல்லாம் பூனக்குட்டி தூணுல கட்டப்பட்டிருக்கும்.

இப்படியே கொஞ்சகாலம் கழிஞ்சுது, ஒரு நாள் குரு இறந்து பொயிருதாரு. அதுக்கப்புறம் தலைமைச்சீடன் குரு வாகுறான் அவனும் பாடம் நடத்துறதுக்கு முன்னால பூனைய பிடிச்சி தூணுல கட்டி வக்கச் சொல்றான்.

ஒரு நாள் அந்தப் பூனையும் வயசாகி இறந்து போச்சு. பாடம் நடத்துறதுக்காக குரு, அதாவது முன்னாள் தலைமைச் சீடன் வர்றான், அங்க பாத்தா துணுல பூன இல்ல அதப்பாத்துட்டு அவன் ஆத்திறப்படுறான். "பாடம் நடத்தும்போது பூனைய தூணுல கட்டனுன்னு உங்களுக்குத் தெரியாது . . ?" அப்படின்னு தன் சீடர்களப்பாத்து கடுமையா திட்டுறான். பதறிப்போன சீடர்கள் எங்கெங்கொல்லாமோ அலஞ்சி ஒரு பூனைய பிடிச்சிட்டு வந்து தூணுல கட்டியிருக்காங்க. அதுக்கப்புறந்தான் பாடம் நடத்த ஆரம்பிச்சிருக்கான் அந்த புதிய குரு.

மதம் சார்நத சம்பிரதாயங்கள் எவ்வளவு முட்டாள் தனமானதுங்கிறத சுட்டிக்காட்டுது இந்தக் கதை.

ஆனா இந்த மாதிரி சம்பிரதாயமான கடைபிடிப்புகள் மதத்துல மட்டுந்தான் நடக்குன்னு சொல்ல முடியாது, சில நேரங்கள்ள நிர்வாக அமைப்புகள்ள கூட நாம ஆணியிற ஆடைகள் சம்பிரதாயமாக்கப் படலாம். உதாரணமா வக்கீல்கள் அணியிற கருப்பு அங்கி,

17ம் நூற்றாண்டுல இங்கிலாந்தை ஆண்ட 3ம் வில்லியம் மன்னன் தன் மனைவி இறந்த துக்கத்த அனுசரிக்கிறதுக்காக வக்கீல்கள கருப்பு அங்கி அணியச் சொல்லியிருகிறான். அதுக்கப்புறம் அத அவன் மாற்றச் சொல்லாத தால அது இங்கிலாந்தின் நீதிமன்றத்துல வழக்கமாகியிருக்குது. இங்கிலாந்தின் ஆட்சி நடந்த இந்தியால இண்ணக்கும் அந்த முறை தொடருது.

இப்ப நிறுவனங்கள் அணியச் சொல்லி நிர்பந்திக்கிற ஷூவும், டையும்கூட இதுமாதிரி வெள்ளைக்காரர்கள் டிரஸ்கோட்ங்ன்னு அவங்க ஊரு சூழலுக்கு ஏற்ப உருவாக்கிகிட்ட கடைபிடிப்புதான்.

சில வருசங்களுக்கு முன்னால நான் ஒரு பன்னாட்டு நிறுவனத்துல வேல பாத்தப்ப "வெள்ளக்காரன் சொன்னங்கிறதுக்காக வேத்துப்புளுங்குற நம்ம நாட்டுலயும் டைகட்டச் சொல்லி நிர்பந்திக்கிறது ஞாயமா . . "ன்னு என் மேலதிகாரிக்கிட்ட நேரடியாவே சண்ட போட்டுருக்கேன். ஒரு கட்டத்துல டைகட்டாதவங்களுக்கு 10 ரூபா பைன் வசூலிக்கிற நெலமையெல்லாம் இருந்துச்சு. ஒரு மேனேஜர் எப்வும் கைல ஒரு உண்டியல வச்சிக்கிட்டு டைகட்டாதவங்கக்கிட்ட பைன் வசூல் பண்ணிகிட்டிப்பாரு. கடைசியில பெருவாரியான நபர்கள் எதிர்த்ததால அது கைவிடப்பட்டுச்சு.

இத ஏன் இவ்வளவு வெவரமாச் சொல்றேன்னா நிர்வாக அமைப்புகளின் கடைபிடிப்புகளுக்கும், மதம் சார்ந்த சம்பிரதாயங்களுக்கும் நெறைய வேறுபாடு இருக்கு. நிர்வாக அமைப்புகளின் கடைபிடிப்புகள் நான் சொன்ன மாதிரி சிறு எதிர்ப்பு காட்டினாலே அதுல மாற்றம் நடந்துறும், இன்னொண்ணு அது பெரும்பாலும் காலத்துக் கேத்த மாதிரி மாற்றங்கள ஏற்படுத்திக்கிடவும் செய்யும். ஏன்னா அது உணர்வு ரீதியான கட்டுமானமில்ல. ஆனா மதம் சார்ந்த சடங்குகள், மற்றும் சம்பிரதாயங்கள் அப்படி இல்ல. அவை உணர்வுகளோஅழுத்தமா பிணைக்கப் பட்டிருக்கு. அதத் தாண்டி சிந்திக்கிறதே பாவமுன்னுதான் மதம் நம்மள பழக்கியிருக்கு. மிகச் சொற்பமா சில இடங்கள்ள சில மாற்றங்கள் நடந்தாலும் பெரும்பாலும் மதங்களும், அது சார்ந்த கடைபிடிப்புகளும் நான் மேல சொன் மாதிரிதான் இருக்குது.

இப்ப நான் வெல செஞ்சிக்கிட்டிருக்குற எடத்துல மதிய உணவ நெறைய பேர் ஒண்ணா உக்காந்து சாப்பிடுவோம். நான் வந்த புதுசுல சில நண்பர்கள் என்னோட உணவ எச்சின்னு பாக்காம சாப்பிட்டுக்கிட்டிருக்கும் போதே டக்குன்னு எடுத்து ருசிபாப்பாங்க. ஆரம்பத்துல எனக்கு அது கொஞ்சம் நெறுடலா இருந்துச்சு. அப்புறம் நான் பிறர் கொண்டு வந்திருக்குற குழம்பு, கூட்டுகள எடுத்துச் சாப்பிடுற அளவு மாறிக்கிட்டேன்.

ஆனா எங்க சாப்பாட்ட எந்தப்பாகுபாடும் பாக்காம உரிமையோட எடுத்துச் சாப்பிடுவாரு ஒரு நண்பர். அதப்பாத்து எனக்குக் கொஞ்சம் ஆச்சரியமா இருந்துச்சு. ஏன்னா அவர் ஒரு ஐயர். சில நேரங்கள்ள அவரோட டீசட்டுக்கு வெளியில எட்டிப்பாக்குற பூணூலயும், அவர் மைலாப்பூர் பகுதில ரூமெடுத்து தங்கியிருக்குறதயும் வச்சு ஒரு வாறா யூகச்சுக்கிட்டேன். தவிர அவர் அசைவமும் சாப்பிட மாட்டார்.

ஒரு நாள் நானும் அவரும் டீக்கடைக்குப் போயிருந்தோம். டீ சொல்லியிருந்தோம் வர லேட்டானதால நான் அங்க பாட்டில்ல இருந்த ஒரு பட்டர் பிஸ்கட்ட எடுத்து சாப்பிட ஆரம்பிச்சேன். ஒடனே அவரு என் கைல பாதி கடிச்சபடி இருந்த பிஸ்கட்ல கொஞ்சம் பிச்சு சாப்பிட்டாரு. நான் உடனே சிரிச்சுக்கிட்டே சொன்னேன் "இது ஒரு புரட்சி". உடனே அவர் கேட்டாரு என்ன தலைவா சொல்றீங்க?" "இல்ல . . பிராமணர்கள் சாப்பிடுறத ஒரு கீழ் சாதிக்காரன் கண்ணாலயே பாக்கக் கூடதுன்னெல்லாம் சம்பிரதாயமிருந்திருக்கு. பெரியார் கடுமையான பிராமண எதிர்ப்பாளரா உருவாகுறதுக்கு காரணமான சம்பவங்கள்ள ஒண்ணு, அவர் ஒரு நாள் தன் வீீட்ல நடந்த விருந்துல பிராமணர்கள் சாப்பிடுறதப் பாத்துட்டாருன்னு அவங்க அப்பா அவர கடுமையா தண்டிச்சு அசிங்கப் படுத்தினதுதான்.

இது நடந்து சுமார் 100 வருசங்கள்தான் இருக்கும் ஆனா இண்ணக்கி ஒரு பிராமண சாதியச் சேர்ந்தவர் என் கைல இருந்து என் எச்சில பிச்சி சாப்பிடுறாருன்னா இது புரட்சி இல்லயா ? . . " அப்படின்னேன்.

என் மனசுல பட்டத அப்ப சொல்லிட்டேன். பிராமணர்கள்ள சிலர் பிற சாதிகளோட திருமண உறவெல்லாம் ஏற்படுத்திக்கிற இந்தக்காலத்துல, அதுவம் இந்த நகரத்துல இது ஒண்ணும் பெரிய விசயமில்லதான். ஆனா நான் சொன்னத அவர் எந்த விதத்துல புரிஞ்சுக்கிட்டாரு, என்ன நெனச்சாருன்னெல்லாம் எனக்குத் தெரியல.

இங்க மாற்றமே இல்லாத சில பகுதிகளும் இருக்கு. இதுமாதிரியான வரவேற்கத்தக்க மாற்றங்கள் நடந்துக்கிட்டிருக்குற சில இடங்களும் இருக்கு. ஆனாலும் அது ஒரு ஆழமான நெறுக்கமா, பாகுபாடில்லாத மாற்றமா இல்ல. அத அப்பப்ப ஆடைதாண்டி எட்டிப்பாக்குற அவரோட பூணூல்தான் எனக்கு அறிவுறுத்துச்சு.

இது என் மனசுல தோணினப்ப அத என் பேஸ்புக் பேஜ்ல இப்படி எழுதுனேன்

"உனது தட்டில் நானும்
எனது தட்டில் நீயும்
எடுத்துச் சாப்பிடு மளவுக்கு
நெறுங்கிவிட்டோம்
ஆனாலும் - உன்
டீசர்ட்டின் கழுத்தோரமாய்
எட்டிப்பார்க்கும் பூணூல்
என்னை அச்சுறுத்துகிறது"

நான் போட்டு சில நிமிசங்கள்ள அது அவரோட ஹோமுக்குப் போயிருச்சு, அத அவர் பாத்திட்டாரு. அப்புறம் அவர நான் பாத்தேன். அதப்பத்தி எதுவும் பேசுவாறுன்னு நெனச்சேன், ஆனா எதுவுமே பேசாம ஒரு புன்னகையோட போயிட்டாரு.


சமீபத்துல ஒருநாள் நான் பேஸ்புக்ல பதிஞ்சதப் பத்தி உங்க அபிப்ராயம் என்னன்னுஅவர்கிட்ட நானாகவே கேட்டேன்.

"இந்த அலுவலகத்துல யாரும் ஜாதி பாக்குறதில்ல, எங்க அப்பா அடிக்கடி மாற்றப்படுற அரசு வேலைல இருந்ததால நான் அக்ரகாரத்துல வளர்ற சூழல் இல்ல அதனால நானும் அதப் பாக்குறதில்ல. அதனாலதான் எல்லார் சாப்பாட்டுலயும் உரிமையோட எடுத்துச் சாப்பிடுறேன். ஒரு வேள நான் அக்ரகாரத்துல பொறந்து வளந்திருந்தா இப்படி இருப்பேனான்னு தெரியல. ஆனா நீங்க அத எழுதினதுக்கப்புறந்தான் நாம எடுத்துச் சாப்பிடுறது தப்போன்னு தோணுது." அப்படின்னாரு.

எனக்கு உண்மையிலயே ரொம்ப அதிர்சியா இருந்துச்சு. நாம எதும் தப்பாச்சொல்லிட்டமா? அந்த வார்த்தைகள்ள எதும் குற்றமிருக்குதான்னு யோசிச்சுப்பாத்தேன்.

நாம ஒரு நல்ல மாற்றத்துக்கு உள்ளாகி இருக்கிறோம். ஆனா இப்பவும் நம்மளப் பிரிச்சுக்கிட்டிருக்கு அந்த கயிறு. அது ஒருத்தர் ஒடலப் பிரிக்கிற கயிரு இல்ல ரெண்டு இனங்களப் பிரிக்கிற கயிரு. அப்படிப்பட்ட அடயாளம் தேவைதானா? அப்டிங்கிற நோக்கத்துலதான் நான் அத எழுதியிருந்தேன்.

ஆனா அவர் சொன்ன பதில் நான் இன்னும் பின்னால வேண்ணா போயிக்கிடுதேன் ஆனா இந்தக் கயித்த அறுத்துட்டு முன்னால வர விரும்பல ன்னு சொல்ற மாதிரி இருந்துச்சு. அப்பதான் எனக்கு ஒரு விசயம் புரிஞ்சுது இது ஒரு மனுசனோட உடல்ல கட்டியிருக்குற கயிறு இல்ல அது அவன் மூளயக் கட்டியிருக்குற கயிறு. அத அவ்வளவு சீக்கிறத்துல அவனால அறுத்தெறிய முடியாதுன்னு.

சடங்கு சம்பிரதாயங்கள் ரீதியான கடைபிடிப்புகள் இப்படிப்பட்டவைதான். காலத்தின் மாற்த்துக்கேற்ப அதத்தாண்டி சிந்திக்க முடியாத அளவுக்கு நம்மளோட மூளய இறுக்கமா கட்டிப்போட்டுருக்கு. ஆனா மாற்றம் தவிர்க்க முடியாதது.

என்ன அச்சுறுத்துன அந்தக்கயிறு எண்ணக்கி அத கட்டியிருக்குறவங்களுக்கு உறுத்துதோ அண்ணக்கிதான் இன்னும் நெறுக்கமான, இன்னும் சமத்துவமான ஒரு எல்கய நாம தொட முடியும். இது இந்த கயிறுக்கு மட்டுமில்ல நான் மேல சொன்ன அத்தனை மத அடயாளங்களுக்கும் பொறுந்தும்.

மாற்றத்த நோக்கி பயணிப்போம்.

பிரிக்கிற அடயாளங்கள பிச்சி எறிவோம்.